Είναι η στήλη των λησμονημένων Ηρώων παρά τη θέλησή τους,
μεταναστών ή μαρτύρων χωρίς παράσημα.
Τα δάχτυλά μας είναι τα μάτια τους,
οι σκιές μας οι φωνές τους.
Δεν είναι τίποτα χωρίς αυτήν τη διαβεβαίωση αθωότητας.
Δεν θα είχαν υπάρξει ζωντανοί παρά για να πεθάνουν
δύο φορές, αν ο θάνατος ήταν αυτή η ανασύνθεση της ύλης,
αυτή η είσοδος σε μιαν άλλη εποχή, που θα ήταν
εκείνη της ζωγραφικής, σε αυτό που θα μπορούσε κανείς
να ονομάσει συνέχιση της ζωής με άλλα μέσα.
Αυτή η εποχή είναι λοιπόν κάλλιστα η δική μας,
αλλά κυρίως αυτά τα σώματα, τα τόσο
ή υπερβολικά αγαπημένα, όσο έκπτωτα
ή χρεωκοπημένα κι αν είναι, δεν έχουν χάσει τίποτα
από την παρουσία τους μέσα από την εξαφάνισή τους.
Αν η ζωή τους παρουσιάζεται σαν επιτάχυνση της ύλης,
εδώ δεν θα έκανε τίποτε άλλο από το να παρατείνεται
αλλάζοντας, μέσα από γραμμές και χρώματα,
κλίμακα σωματικότητας. Αυτό που μπορεί κανείς να
αντιληφθεί, μέσα από το εμπνευσμένο πρίσμα
του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΥΡΙΑΖΗ, κάτω από την αόρατη οθόνη
αυτού του θεάτρου σκιών, είναι ότι η πορεία του
πεπρωμένου δεν τελειώνει μαζί με εμάς".
Dominique Grandmont, 21 Μαρτίου 2011
> Βιογραφικό εικαστικού
> Αποθήκευση δελτίου τύπου
|